Ağababa’mı ilk hatırladığım yıl 1957, tavana asılı salıncakta kardeşimi sallarken ninni söylüyor, ama bu annemin söylediği ninnilerden değil, çok farklı. Ayakta, salıncağı ipinden çekerek sallarken elliüç yıl sonra hâlâ kulağımda olan yumuşacık sesiyle “Hürmet sana ey şan dolu sancağım” diyerek torununu uyutmaya çalışıyor. 

Birkaç yıl sonra ağababamı kaybettik, o anılar belleğimin bir köşesinde hep durdu. Zaman zaman teyzelerim, dayılarım, annem anlatırdı, ağababamı. Her geçen yıl biraz daha tanıdım, tanıdıkça gururlandım. Benim Ağababam bir kahramandı. Aradan yıllar geçti Ağababam gözümde hergün daha büyüdü, hele içinde bulunduğumuz yıllarda kıymetini çok daha fazla anladım, ama benim anlamam yetmezdi. Herkes öğrensin, herkes tanısın istiyordum. Ve böyle çıktım yola...