AVUNTU
Ben
yalnızlıkları severim ey çocuk,
Kendi güzel insanlarımı koyarım yaşantımın
.................................................
boşluklarına;
Terkedilmiş çevremin köşelerini,
Rengârenk çiçeklerle doldururum istediğim.
Ben
yenilgileri severim a çocuk,
Her yenilgi bir zafer umudu taşır omuzlarında;
Ya da bir ders vardır ıslahı nefs için,
Acılarla dolu olsa da bu günlerim.
Ben
karanlıkları severim oy çocuk,
Kararlı dehlizlerin sonuna yaklaştıkça;
Bir toplu iğneninki kadar delikten sızan ışık,
Güneş gibi dolar gözlerime, sevinirim.
Ben
ayrılıkları severim ah çocuk,
Her ayrılık tohumunu taşır bin sılanın.
Yepyeni bir kavuşmanın sevinci,
Kervan yüküdür gurbetten dönen insanın.
Ben
dipleri severim oh çocuk,
Dipten yalçın doruklar pek güzel görünür,
Anlar insan alçak bir tepenin bile görkemini
Diplerde ise kişi ancak has değerleriyle övünür.
Ben
ölümü sevmem güzel çocuk,
Ölümün dönüşü olmadı ki hiç...
6.
kitap SÖZ BİR 2001
....................................................
|