FAŞİZMA

         
         Şantiyeye üç-dört aydır konuk olarak gidip geliyorum. Mart ayının dördünde istifa etmiştim şantiye şefliğinden. Patronun kardeşiyle aramızdaki çatışma, çelişkiler, sürtüşme; ne dersen de… Gittikçe büyüdü. Benim denetimim altındaki inşaatı ilgilendiren konularda baskıcı olmayı sürdürmesi, benim dışımda iş programı uygulaması, arkamdan ustalarımın önünde küfür etmesi bardağı taşıran son damla oldu. Duyurduklarında kan beynime sıçradı. Bu yüzden çekip geldim, gitmemek üzere. Patron da; ” ne oldu, neden geldin?” sorusunu sormadı ya da cesaret edemedi. Sormayacak sanıyor, küllenmiş gözü ile bakıyordum ki bir akşam içki masasında kafayı bulduktan sonra cesaretlenip sordu:
         -Ne oldu yahu? Çıkıp geldin?

         Konuştuk. Hasan’a, Zeki ’ye, bir de Öner ’e sormasını salık verdim. Küfür Öner’in önünde yapılıyordu. Medenice sürdü tartışmamız. Her şeye karşın, o küfür etmez diye gardaşlığına arka çıkıyor, üstü kapalı hak veriyordu. Destek verilince, söylenecek bir şeyin kalmadığı kanısına vardım. Kendim de özeleştiri sürecini başlatmış oldum.

         Küfür yiyip sineye çekmek mi, yoksa onurluca ‘hoşça kal ’demek mi gerekirdi?
         Sanırım bu yaz sık sık karşı karşıya geleceğiz Ze Bey ile. Neden mi?
         Kurban bayramının arifesinde eski patronum, yeni arabasıyla kaza. Alkol oranı fazla çıkınca, sürücü belgesine üç ay süreyle el konuldu. Tekrarında, bu kez bir yıl ve ardından mahkûmiyet.
         Yanıp yakılmağa başladı:
         -Şantiyeye nasıl gidip, geleceğim? diye. Doğrudan söyleyemiyor da. Ancak rakı masasında celalleniyor.
         -Ehliyeti de kaptırdık, n ’olacak şimdi benim halim?

         Yüreğim el vermedi. Birlikte çok güzel günlerimiz oldu, birlikte yaşadık, yiyip içtiğimiz bile ayrı gitmedi desem yeridir. Arkadaşlık var, dostluk var. Oğlanı bile devre mülk verdik. Her şeyden öte yürekte yangın var! Ne denli ikili oynasa da; şantiye şefi dostu, arkadaşı, öbürkü gardaşı! Birkaç kez yaşamıştım böylesine davranışı. Karslı olmanın ayrıcalığı ve hemşehricilik, akrabalık tutkusu (!)Yine de hayır diyemedim. Başladık Akbük seferlerine.

         Cuma günü öğleden sonra yola çıkıyor, Pazar akşamları dönüyoruz. Direksiyon hep Atalay’da. Uzaktan ekip görürsek değişiyoruz. Hafta ortası oldu mu, çantamı hazırlayıp komut bekliyorum. Kulağım telefonda. Alo dedi mi, çıkıyorum kapıya.

         Birkaç kez karşılaştık Z.Bey ile. Her seferinde kaçtım. Uzak durdum. Ne yaparsan yap mutlaka karşılaşıyorsun, en azından akşam yemeklerinde. Aynı havayı bile solumak istemiyorum.

         Yaptığına ben utandım, o utanmadı. Her seferinde içimden bir şeyleri; o küfrü suratına tokat gibi indirmek istiyor, arkasından da ‘hayır hayır!’ diye haykırıp özümü rahatlatmak istiyorum.

         Hani bir çocuğa bir güçsüze tokat atarsın ya, işte öyle bir tokat. Gel gör ki, özüm karşıma dineliyor:
         -Ne yapıyorsun yakışır mı sana? Sorgulamasını yaptırıyor.

         En sonunda Bay Z:
         -Neden tavır koyuyorsun? Sorusunu sorma zorunluluğunu duydu.

         Yemekte kadehime rakı koyup, buz atıyor, hatta; ”şerefe” deyip kadeh kaldırıyor, konuşuyor ve ağzımdan laf aldığını sanarak gerektiğinde kullanacağının hesabını yapıyor. Sabahları bile, herkesin gözü önünde çay servisi yapıyor, kahvaltımı özenle hazırlıyor. Bunca ilişkiye karşın, baş başa kaldığımızda kıçını dönüp oturuyor, suratıma bile bakmıyor. Pek umurumda da değil. Ben ona, o sorgulamayı yaptırmış ve “hayır” bu bir tavır alma değildir yanıtını vermiştim ya.

         Bir hafta sonu Feridun Fikret’i de götürdük Akbük’e. Deniz deniz diye başımın etini yiyip duruyordu. Dar gelirle nasıl götürecektik oğlanı. Daha emekli olmamış, eşimin emekli maaşına bakıyoruz. Zar zor geliyor ayın yirmisi. Gittik gittik ama kafamda bin bir türlü sorun ve soru...

         Nasıl olsa Atalay’ın devre mülk oğluydu da, rahat olamıyorum bir türlü.
         Bu kez şantiye epey kalabalık. Patronun diğer kardeşleri, yeğenleri de konuşlanmışlar inşaata. Nasıl olsa Z’nin yazlığı var. Şantiyede yemek, rakı bol. Cepten para da harcatmazlar düşüncesi. Herkesi Akbük’e çekiyor, albenili yapıyordu.

         Bu nedenle; yaz konuğu bolca olur patronun. Biri gelir, biri gider. Biz de ise, biri gider beşi gelir. Müdür Hasan ile Oktay’ın yüzünü görmeyin. Bir karış sarkık. Belli etmek istemez ama her halinden anlarsınız tavrını. Geleni gideni doyurmak, içirmek ve de ağırlamak onun görevidir. O ’na göre angarya iştir. Alır gelir, Oktay hazırlar ve pişirir. Ya bulaşıklar…

         Bir ara gelen giden azaldı da nefes aldık. Müdürün ağzı yine kalabalık. Herkese laf yetiştiriyor. Hem şantiye, hem konuklar çileden çıkardı Hasan’ı. Kızıyor, öfkeleniyor, söyleniyor... Sınırı aşınca da basıyor küfrü.

         Akşamüzeri güneş kızgınlığını yitirdi. Yerden esen kavrulmuş saman kokulu rüzgâr, yüzümüzü yalıyor ılık ılık. Tef gibi gerildi tenimiz. Çıtır..çıtır..Güneş çatının arkasından süzüldü gitti usulca. Ortalık altın sarısına azıcık kan damlatılmış gibi oldu. Günün yorgunluğunu, sulanmış bir pastel rengin ışımasında atacağız. Satılmış ’ın derme çatma sazlıklardan yapılmış doğal barına gittik. Güneşin yanık ve sulandırılmış kızıllığı yansıyor. Bir-iki kadeh içip serinleyeceğiz de…

         Gerisi günün özetleri, değerlendirilmesi. Oturduk. Zeki geldi.
         -Benim azıcık işim var. Bakarak olun dedi ve çekti gitti.
         İki dükkân ötede inşaat malzemesi satan bir iş yeri. Aynı zamanda Atalay da ortağı. Rakılarımızı söyledik, yarenlik ediyoruz. Keyik muhabbeti de diyorlar böylesine içi boş alışverişe. Nice süre sonra aklımıza düştü dükkân. Ne yapalım? derken Feridun geldi denizden. İvedilikle yolladı bakıversin diye. Ama becereceği iş değil. Ne malzemeyi tanıyor, ne de fiyat biliyor.

         Atalay gırgırına:
         -Feridun! Sattığın malın parası senin. Bu hevesle dükkâna koştu bizim oğlan. Arkasından haber saldık:
         -Oktay’ı bulun gelin!

         Birisi tüm şantiyeyi dolaştı geldi. Patronun isteğiydi. Az sonra bulup getirdiler. Atalay:
         -Git, dükkânda otur Feridun’la. Zeki birazdan gelecek.

         Önce şaşırdı, sonra afalladı. Azeri olduğundan hemen kavrayamadı. Bana, gözümün içine baktı, ne diyor gibilerden. Açıklık getirmeye çalıştım dilim döndüğünce.
         -(!)…Beklemediği istek karşısında telaşlandı. Oktay:
         -Gidiimm. Adolf ’e danışayım… Şaşırdım. Adolf de kimdi? Jeton bende düşmedi. Oktay yineleyerek, ısrarla:
         -Gidim Adolf’ten izin alayım. İcazet almadan olmaz ağabey! Sonra ne yapar? İcazet almadan olmaz ağabey!

         Atalay sinirlendi:
         -Oktay! Git otur dedim sana! Oktay yineliyor:
         -(…) izin alayım ağabey! Gözleri korku dolu.
         -Git otur dedim yahu! Buranın patronu kim? Hesen mi, ben mi?

         Ben hâlâ uyanamadım. Oktay dükkâna gitti. Artık şaşkınlığımı dışa vurup, sorma saflığında bulunmalıydım:
         -Yahu Atalay, bu Adolf kim?
         -Anlamadın mı? Bizim Hasan’a diyor.
         -Tuh be nasıl anlamadım. Kendi kendime hayıflandım durdum.
         -Adolf ha. Adolf!

         Gülmekten kendimi alamadım. Bastım kahkahayı. Oktay giderken yüz kez tembihledi:
         -Aman ağabey! Sakın Hesen duymasın.

         Akşama eğlence var demekti. Bir kez Atalay’ın kulağına kar suyu kaçmıştı.
         Akşam yemeğine dek Feridun’la dükkânda oturdu. Sonra müdürün aldığı balıkları temizledi, mangalı yaktı ve salatayı yaptı. Salatayı yaparken de küfrümsü.
         -Hesen..Heseeen!..
         -Hııı..
         -Hesen..Çok başım ağrır..Arak içeyim de geçsin emi..

         Hasan’dan olumlu, olumsuz bir yanıt yok.
         -Hesen..Hesen…Yine yanıt yok. Hasan yan gözle, uyurla uyanık arası Oktay’ı kesiyor. En sonunda istediği yanıtı bir avurt dolusu küfürle aldı. Oktay yalvarıyor da yalvarıyor. Zar zor Hasan icazet verdi.

         Hem içiyor, hem de keyik muhabbetine kulak kabartıyoruz. Oktay durmadan yağlıyor müdürü.
Gardaş..gardaş..ağabey..ağabey..diye. Hasan’ın umurunda değil. Dalgasını geçiyor. Oktay korkudan yerlere yatacak neredeyse. Yemeğin ilerleyen bir saatinde Atalay:
         -Hesen…Adolf kimdi bilirsen?

         Hasan’dan yanıt yok. Oktay tepeden tırnağa kızardı. Arkasından nelerin olacağını çok iyi biliyor; Hasan’ın başına neler açacağını, ne çoraplar öreceğini de çok iyi tartıyor. Hasan ise Adolf’un kim olduğunu çıkarmaya çalışıyor. Yüzü allak bullak. Çıkaramadı Adolf’u...Çok biliyor ya...
         -(!)…Atalay:
         -Hesen! Bak, Oktay sana Adolf Hitler diyor. Sen Faşist misen?

         Oyuna gelen Oktay bir bardak dolusu sek arakı bir dikişte içti ve kendini aklamak için.
         -Hesen. Gardaş! Adolf Hitler kimdir bilirsen mi? Alman faşizmasının cumhurbaşkanıdır.
Tıpkı Muhterem Muhteşem gibi. En böyyük adamıdır Alman faşizmasının. Sen bilirsen misin?

         Hasan cumhurbaşkanı adını duydu ya. Onurlandırılmıştı ya. Gerisi onu pek ilgilendirmiyordu. Kolay mı Alman faşizmasının cumhurbaşkanı olmak. Aslında köpekçileri pek sevmez ama Cumhurbaşkanı olunca başka!

Samim Güner
28.6.1998 Akbük-22.4.2006 B.Çiğli  

Şantiye Öyküleri Kitabı Samim Güner sayfası