Savaşın acımasızlığına tanık olan bir adadan, aşkın hiçbir engel tanımadığı gerçeğini gözler önüne seren başka bir adaya yapılan yolculuğun öyküsü… Kıbrıs Adası’ndan Seren Adası’na… Arşipel’in Çocukları, yaşamla ölüm arasındaki kısacık zaman diliminden başlayarak, savaşın anlamsızlığıyla aşkın anlamı arasında geçen süreyi anlatıyor.

Homeros’un “Şarap Rengi Deniz”  diye adlandırdığı Ege’nin Antik Çağlardaki adı olan “Arşipel”i, Akdeniz’in Anadolu ve Yunan anakarası arasında kuzeye uzanan bölüm olduğunu ifade eden yazar, Türkler ve Yunanlılar tarafından paylaşılamayan ve hatta bir çok medeniyetin ele geçirmek istediği bir cennet ortamı olarak tanımlıyor. Romanında savaşın kirli yüzünü olabildiğince gözler önüne seren Tuntaş, “Savaşlarla ve kanla beslenen dünyamızın insanı ne yazik ki hala vahşeti sürdürmektedir. Felaketlere farkında olmadan katkıda bulunan en büyük etken yine insanın duyarsızlığıdır. Baş tacı ettiğimiz kutsal kitaplar, yoldan çıkan kavimleri yola getirmek için ortaya çıkan peygamberler bizlere öldürmeyi, sanat eserlerini yağmalamayıp yok etmeyi, aşık olup sevmek yerine göz yaşı ve kan dökmeyi, birbirimizi boğazlamayı mı buyuruyor? Yoksa biz insanlar bunu böyle mi yorumluyoruz. Bunu sorgulamamız lazım. Barışa yelken açabilecek bir dünyanın özlemiyle..” dedi.

“İnsan vardır, doğduğu şehirde yaşar, orada ölür; bir bankonun arkasında işe başlar on beşinde, altmışında o bankonun arkasında emekli olur. Özlem ve isteklerini, hıdrellez sabahları bir gül ağacının dallarına asacağı dilek kâğıtlarına yazıp onları uzak ümitlere bırakmak tek çaresidir onun.

İnsan vardır, doğduğu limandan on beşinde miço olarak çıkar bir gemiyle; otuzunda kaptanıdır o geminin. Dünyanın bir ucunda, cehennemin sınırında, Tierra Del Fuego kayalıklarının San Diego Burnu’nda yelkenlerinde kuzey rüzgârı, attığı bir kavanço ile Atlas Okyanusu’ndan Büyük Okyanus’a geçmiştir. Kendi sınırlarını aşmaktan korkmayan cesur bir adamdır o. Üretken olmanın, yaşamın en derin haz ve heyecanını tatmanın sırrı tehlikeli yaşamaktır onun gibileri için. Onlarsız dünya, bugünlere gelemezdi. İşte insanın iki yüzü… 

Erkal da, ensesinde rüzgârların estiği o günlerde, tam da kendi sınırlarını aştığı o galibiyet noktasında, cesurca attığı bir kavanço ile savaş ve ölüm denizinden barış ve yaşam denizine geçmişti. Bu kitap, onun öyküsüdür.” 

o