Yazma tutkusu nasıl başladı?    
Yazı ile uğraşmak bende ilk olarak ortaokulda günlük yazarak gelişti. Günlük yazarken farkına vardım ki; kurduğunuz cümleler sadece size ait kalmıyor. Sürekli bir değişim dönüşüm içerisinde oluyor. Ortaokul yıllarımda günlük ile birlikte bu aidiyetlik durumunu keşfettim. Bir süre sonra kendimin de yazıya ait olduğunu hissettim. Derken şiirlere ve öykülere de yöneldim. Yazmayı çok sevdiğimi anladım. Çocuklarımın küçük olduğu dönemlerde yazıdan kopma zamanlarım oldu ancak bu tutkudan hiç vazgeçmedim.

Öykü ile başlayıp romana yönelmişsiniz. Öykü ve romanı kendi seçtiğiniz sözcüklerle sözlüklerden farklı olarak tanımlamanızı istesem…
Öyküyü fotoğrafa benzetirim çünkü ânın fotoğrafını çeker. Minyatüre de benzetirim. Minyatür de Latince minyare sözcüğünden gelir. Anlamı kırmızıya boyamaktır. Öykülerimde kırmızı imgesi de sanırım bu yüzden çok fazladır. Roman, o anların bir araya gelip de zamanı oluşturduğu yerde akıp gider. Uzun solukludur. Uzun bir yaşam kesitini kapsar. Hayatla biraz daha fazla örtüşür.

Romanınızın başlangıcında Akgün Akova’nın Eleni şiiri ile karşılaşıyoruz. Ece Ayhan, Cemal Süreya, Cansever Eyüboğlu’nun şiirleri ile de ritmi hızlanan Elenika, kantolarla ilerliyor. Günümüzde nostaljiye dönüşen kantoyu canlandırma düşüncesi ile mi roman doğdu?
Evet biraz da ondan kaynaklandı. Kanto, Türkiye’nin müzikal tarihinde önemli bir yerdedir, ilk popüler müziğidir. Ancak hak ettiği değeri göremiyor. Son Osmanlı’dan Cumhuriyet’in ilk yıllarına İstanbul’a yerleşen Fransızlar, İngilizler ve Çingeneler’in ezgilerinin bir araya gelip Türk ezgileri ile harmanlanmasıyla ortaya çıktı. Tamamen bize has bir müzik. En önemli özelliği de; kadın ilk defa bu müzikle ‘Ben de varım’ demiştir. Kantoyu kadının bilinçlenmesi ve aydınlanmasının başlangıcı olarak da görüyorum. Her ne kadar ilk sahneye çıkan kantocular yabancı kökenli olsalar da, Türk kadını da yer aldı. Şoför Nebahat filmleri hep kantodan sonra çekildi. Dünya garip bir yer. Çok sevilen bir şey zamanla kaybolabiliyor. Elenika’yı yazmadan önce araştırmalarımda kantocuların hayat hikayelerinin çok ilginç olduğunu gördüm. Keşke kanto üzerine daha çok kitap yazılsa, film çekilse… Saraca bir kantocunun hayatını anlatan bir filmi izlemeyi çok isterim.

Ah Mana Mu'da  1924 Mübadelesini, 'Elenika'da da 6-7 Eylül Olayları'nı işliyorsunuz. Bu trajik noktalara değinmenin alenizde de yansımaları var mı?
Ah Mana Mu, ailemde hep anlatılan bir hikayeydi. Büyükannem ve büyükbabamın hikayesiydi. Bizim alemizde de kaybolan bir bebek var. İkiz bebeklerden biri. Gemi yolculuğu esnasında evlatlık verilmiş. O bebek benim halamdır. Roman yazabilmek için yazıya biraz daha hakim olmayı bekledim. Teknik kitaplar okuyup belli bir birikimi oturttuğumda Ah Mana Mu'yu Elenika'dan daha rahat yazabileceğimi düşündüm. Çünkü tanıdığım iki karakteri yazacaktım. O döneme, hikayelere hakimdim. Sadece 1919-1924 yılları arasında Yunanistan'ın ekonomik, siyasi yapısı, geçim kaynakları ile ilgili bilgiler gerekiyordu. Onların üzerine bir okuma yapıp hazırda bulunan hikayeyi, yazdım. Ah Mana Mu, İzmir Saint Joseph Lisesi'nin ve 15 okulun katıldığı okuma günlerinde yılın en iyi romanı ödülünü aldı. Romandan bir bölüm İlköğretim Vatandaşlık ve Demokrasi kitabında okuma parçası olarak yer aldı. Dönem romanı olmasına rağmen gençlerin bu ilgiyi göstermesi beni mutlu etti.

Romanınızın en renkli kişisi Eleni, Toma'nın seslenişiyle Elenika, sevgi, sadakat, aşk gibi yaşama güç veren temel duyguları önemsiyor. Bu duyguları mesleği ve aşkına eşit şekilde hissediyor. Bu karakterin yaratılış ve romanın merkezinde yer aldığı süreci sizden dinleyelim.
Sır Dökümü adlı ikinci öykü kitabımda, Film Bitti adlı bir hikayem vardı. Hem yazma disiplinini oluşturmak hem de deneysel bir çalışma yapmak için bazı hikayeler kendiliğinden gelir. Bazen de siz planlarsınız. Erkek bakışı ve düşüncesinin hissedileceği bir erkek karakteri yazmayı düşündüm. O hikayenin içinde Elenika sadece bir paragrafta geçen çok küçük bir karakterdi. Ancak Elenika'yı o kadan içselleştirdim ki, benim içimde kaldı. Ah mana mu adlı romanımdan sonra Elenika'ya başladım. Kantonun doğuşu, gelişimi, kantocuların hayatı, Cumhuriyet'in ilk yıllarında İstanbul'daki güncel yaşam, direklerarası ve 6-7 Eylül olaylarını kapsayan araştırmam ile okumalarım iki yıl sürdü. Döneme ait filmler de izledim.

Elenika çoğu erkeğin sahip olmak istediği ancak toplumsal tabular doğrultusunda da hem erkekler hem de kadınlar tarafından hor görülen, ötekileştirilen bir kadın. Yıllar sonrasında da bu ötekileştirmeyi yaşıyor. Yaşadığı evin alt katına kiracı olarak gelen Birgen de bu ötekileştirmeden pay alıyor. Aslında kendi halinde, kimseye zararı olmayan Elenika ve Birgen'den yola çıkarak günümüz Türkiyesi'ne de bu anlamda bir gönderme mi yaptınız?
Evet bu göndermeyi bilinçli yaptım. Çünkü biz diğerini ötekileştirdiğimiz taktirde aslında kendi yaşam alanımızı daraltıyoruz ki, bunun farkında değiliz. Bunun farkına varsak ötekileştirmeyiz. İnsanlar yarım düşünüyor. Belki de en başta kendileriyle yüzleşmekten korkuyorlar. Kendi hataları ile yaşamayı öğrenemeyip kabullenmeyenler toplumsal hatalarla da yaşamıyor. İşte romanın akışı buralara gitsin istedim. Ah Mana Mu'da da aynı noktaya değindim.

Elenika ve Birgen'i buluşturan bir nokta da ikisinin de ölümü beklemesi. Ancak yaşam da bir şekilde sürüyor. Roman karekterlerinden de yola çıkarsak; insan hayattan niye vazgeçer?
O çok ilginç bir durak. Hayatın akışı içerisinde bazı duraklarda takılır kalırız. İşte bu takılıp kalınan durulan noktada geçmiş bütün değerini, gelecek de önemini yitirir. İnsanlar kendisini ölümü daha yakın hisseder. Oysaki bir adım atsalar hem geçmişin hem de geleceğin yükünden kurtulma olasılığı vardır. Bunun düşüncesi bile insanı rahatlatır. Her insan ölümü düşünür. Alt beyin ve üst beyin mekanizmasının bozulması bazı insanları intihara, yaşayan ölüye dönüştürür. Bazı insanlarda ise gelecek yeniden önem kazanır. Elenika ve Birgen de az bir zamanları kalsa da geleceğin ne kadar önem taşadığını, birbirleri ile olan iletişimleri ile fark ediyor. Ancak yaşam beklenmedik bir yerde beklenmedik şekilde son bulabiliyor.

Elenika'ya dair okurların tepkisi nasıl oldu?
Güzel tepkiler aldım ancak bir okurumun yazdıkları beni çok etkiledi. Çorum'da Hukuk Fakültesi öğrencisi bir genç kız, "Romanızı okurken sizi kendime o kadar yakın hissettim ki... Sizinle konuşmak, dertleşmek istedim. Romanlarınızla çocuklarımı nasıl yetiştireceğimi öğrendim" diye uzun bir yazı yazmış. Çocuklarını yetiştirmekten bahsetmesi beni çok duygulandırdı. Çocuk yetiştirmeye dair her iki romanımda da bir bölüm yok. Nasıl bu duyguya sahip oldu, merak ettim. Keşke görüşebilsek ve konuşabilsek. Yine Ankara'dan bir öğretmen, öğrencilerinin Elenika'yı okumasını istediğini belirtti. Bir sualtı arkeloğu bayan okurum, Ah Mana Mu için "Başucu kitabım" demişti. Elenika'nın da ikinci başucu kitabı olduğunu söyledi. Bu sözler benim aldığım en büyük ödüldür.

Yeni bir çalışma var mı?
Elenika'dan sonra beni daha fazla zorlayan bir romana geçeceğim. Bu romanım biraz daha kavramsal okumaya açık bir yapıt olarak düşündüm. Konusu daha çok bugünlerde geçecek. Ancak geçmişe de bir aynası olan bir karakter yer alacak. O karartma günlerine, 1972 ile 1980 arası çalkantılı döneme gidip geleceğiz. Baş karakterim erkek olacak. İstanbul'da çok büyük gökdelenlerin altında varoşlar vardır. Çok farklı iki dünya birbirinin içindedir çünkü gökdelenlerdeki daireleri temizleyenler varoşlardaki kadınlardır. Ancak bir o kadar da birbirlerine uzaktır. Bu bizim bize yaptığımız ötekileştirmeye yeni romanında değineceğim.

Röportaj: Neslihan PERŞEMBE