Bu marşı uzun süre hiç kimseden duymadım, ta ki ortaokul ikinci sınıfa kadar. Müzik dersindeydik, öğretmenimiz "size eski bir marş öğreteceğim" dedi, bu marşı söylemeye başladı. Sınıfta marşı bilen tek öğrenciydim. Doğru olup olmadığını bilmeden bağıra çağıra söylemeye başladım, herkes susmuş bana bakıyordu, öğretmenim bile. Son dört satırı söylemeye başladığımda öğretmenim, işaret etti, sustum. Neden durdurduğunu anlamadım. Atatürk'ün ölümünden sonra son dört satırın söylenmediğini o zaman öğrendim. Ağababamın marşını tek bilen olmanın gururunu büyük bir zevkle taşıdım.

İlkokula başladığım yıl, 1959. 13 Ekimde kardeşim Süphan doğdu. Okul eylül ayında açıldıysa ben de birinci sınıfın ikinci ayındayım. Teneffüse çıkmıştık, bahçede koşturup duruyorduk. Okulun demir kapılarının önünde gördüm, ağababamı. Niye gelmişti acaba, koşarak yanına gittim. "Bir kardeşin oldu" dedi. Sevinmiş olmalıyım, herhalde sarılıp öpmüşümdür. Derse girdik, öğretmenim yanıma geldi, gelenin kim olduğunu sordu. Biz dedemize "ağababa" derdik, bu lakabı "dede" den daha çok severdim. Ama nasıl oldu anlamadım, belki herkesin bu deyimi anlamayacağını düşünerek, öğretmenime "dedem geldi, kardeşim doğmuş" dedim, garip bir eziklik duyarak. Öğretmenim bana baktı ve "demek ağababan geldi" dedi. Nasıl kıvrandığımı hâlâ hatırlarım, neden ben "ağababam geldi" demedim diye. Nereden bilecektim öğretmenimin de dedesine ağababa dediğini.

Osman AKBAŞAK'tan.............................